The Element of Surprise
Φωτογράφισα αυτό το απίθανο πλάσμα πριν λίγες μέρες.
Τον Θανασάκο. Τρίτο παιδάκι στην οικογένειά του.
Τον Θανασάκο. Τρίτο παιδάκι στην οικογένειά του.
Μπαίνοντας στο δωμάτιο των γονιών του όπου ήταν η κούνια, μου ήρθε η μυρωδιά από μωρό και ο αέρας ο γλυκός που μοιάζει να επιβραδύνει τα πάντα γύρω από το μικράκι ώστε να μην υπάρξει τίποτε απότομο και βιαστικό που θα το τρομάξει.
Τί έχουν τα μωρά που τα κάνει τόσο ακαταμάχητα;
Που τα αγαπάς με την πρώτη ματιά και δεν θέλεις να τα αφήσεις από την αγκαλιά σου;
Γιατί χάνεται αυτό το “κάτι” στην πορεία;
Κάθε φορά που φωνάζω στα παιδιά μου νομίζω ότι σκοτώνω αυτό το “κάτι” και φυσικά γεμίζω ενοχές.
Και κάθε φορά που τα κάνω να χαμογελάνε, να ξεκαρδίζονται, να ενθουσιάζονται και να γεμίζουν ελπίδα νιώθω σαν να τα δυναμώνω μέσα τους ώστε να κρατήσουν το “κάτι” τους ζωντανό.
Κάποιος μου είχε πει ότι τα παιδιά είναι έτσι διότι τα πάντα γύρω τους είναι καινούρια. Ένας θαυμάσιος κόσμος-έκπληξη, προς εξερεύνση και ανακάλυψη.
Κι όταν φύγει το στοιχείο της έκπληξης και της λαχτάρας για εξερεύνηση, τότε πια αρχίζουμε να γερνάμε. Τότε σταματούν και τα θαύματα, διότι ως γνωστό, τα θαύματα απαιτούν να πιστεύεις σε αυτά. Να πιστεύεις ότι κάτι τρελό θα συμβεί, που δεν το έχεις δει ή σκεφτεί ακόμη, αλλά που θα το αποδεχτείς ως απόλυτα πιθανό ενδεχόμενο.
Ίσως είναι ο λόγος που έχουμε καθιερώσει πλέον ως σταθερά τις εκπλήξεις στο σπίτι μας.
Μπορεί να είναι κάτι πολύ μικρό όσο και μεγάλο όπως τα κεράσια που τους αγόρασα το πρωί από την λαϊκή, χαρούμενες ανακοινώσεις, φιλοξενία αγαπημένων καλεσμένων, εκδρομές ή ταξίδια. Ο κανόνας είναι να μην γίνονται ποτέ γνωστά από πριν. Πάντα όμως τους λέμε ότι κάποια έκπληξη τους μαγειρεύουμε. Μπορεί να πάρει μέρες ή και μήνες, αλλά πάντα κάτι υπάρχει εκεί να μαγειρεύεται. Έτσι, κάνουν υπομονή με τη γνώση ότι κάποιος, κάπου, κάποια νέα έκπληξη ετοιμάζει για αυτά.
Τις προάλλες τσάκωσα τη μικρή να σιγομουρμουρίζει “γιουχου πάμε παιδιά, περιπέτεια εμπρός ξεκινά” και παρότι ξέρω ότι το κόλλησε από το παιδικό που βλέπει, χάρηκα που απομόνωσε και κράτησε αυτή τη φράση. Το κόλπο μάλλον έπιασε…
Εσείς έχετε καθιερώσει τις εκπλήξεις στα πιτσιρίκια σας;
Το teaser από τη βάπτιση του Θανασάκου, δια χειρός του εξαιρετικού και βραβευμένου Σωτήρη Τσελέ:
Όλγα Σιδηροπούλου
06/11/2016 at 12:40 pmΑχ!Αυτή η γραφή σου..:)
Ανώνυμος
06/12/2016 at 1:08 pmΚαλές οι εκπλήξεις αλλά η πραγματική ζωή δεν είναι έτσι:θα έχει και στιγμές βαρεμάρας,θα έχει και άσχημες εκπλήξεις…Και σε κάθε περίπτωση πρέπει να μάθουν να αντιμετωπίζουν κι αυτές.Στη ζωή δε θα υπάρχει πάντα κάποιος να φροντιζει για μια ευχάριστη έκπληξη
Lyriel B
06/12/2016 at 2:57 pmΈνας γλύκας ο μπόμπιρας! Όσο για το στοιχείο της έκπληξης, έχεις απόλυτο δίκιο. Πολύ θα μου άρεσε σαν παιδί να είχα την αίσθηση της αναμονής για κάτι όμορφο που πρόκειται να έρθει. Και όσο μεγαλώνουμε, ίσως είναι η γνώση, που μας κάνει να χάνουμε τον ενθουσιασμό για το καινούριο.. Όσα πιο πολλά "μαθαίνουμε" τόσο λιγότερο ξαφνιαζόμαστε.
Φιλιά αγαπημένη μου!
Ανώνυμος
06/13/2016 at 1:26 pmΑγαπητή φίλη, αν έχεις ανθρώπους γύρω σου που αγαπάς και σε αγαπούν, ΠΑΝΤΑ θα υπάρχει κάποιος που θα φροντίζει για μία ευχάριστη έκπληξη! Είτε ηθελημένα είτε αθελά του. Η ζωή είναι γεμάτη ευχάριστες εκπλήξεις, άλλοτε μικρές άλλοτε μεγαλύτερες. Υπάρχουν και τα άσχημα βέβαια, αλλά μαθαίνουμε να εστιάζουμε στα θετικά, στα όμορφα και πάμε παρακάτω. Αν έχουμε μία μίζερη αντιμετώπιση των πραγμάτων, όλα μίζερα μας φαίνονται.
Ασπασία
My Lovable Baby (by Daeira mommy)
06/13/2016 at 1:27 pmΜαριάννα μου, εξαιρετικό post!!! Γεμάτο θετική ενέργεια, αισιόδοξη στάση ζωής και γλύκα.
Εξαιρετικές όπως πάντα οι φωτογραφίες σου!
Σε φιλώ <3
evonita
06/13/2016 at 4:37 pmτι γλυκούλικο μωράκι!!!πολύ όμορφα και τρυφερά τα έγραψες..πραγματικά, πόσο αλλάζουμε όλοι μας μεγαλώνοντας…φιλιά πολλά, καλή εβδομάδα!
Ελένη Καραγιαννίδου
06/16/2016 at 12:10 pmΜαριάννα μου τι όμορφα που τα έγραψες και σε πόσες σκέψεις με έβαλες.
Εγώ πάντως νιώθω πως ακόμη ανακαλύπτω τον κόσμο. Όσο για τα παιδιά είναι η παιδική αθωότητα μάλλον, το καθαρό τους μυαλουδάκι, η δίψα τους για μάθηση, η χαρά τους για εξερευνηση.
Σε φιλώ!
Δάφνη Μπ
06/16/2016 at 12:33 pmΕντάξει οκ, η ζωή είναι.. άδικη (που μου είπε και ένας πιτσιρικάς!) αλλά τι σημαίνει αυτό? ότι θα πρέπει να τα αδικούμε για να συνηθίσουν???
Μια χαρά είναι οι εκπλήξεις! κάντε ό,τιδήποτε φέρει το χαμόγελο στα χείλη τους!
Parents Land Gr
06/16/2016 at 5:46 pmΚαταπληκτικη η φωτογραφηδη του μικρου. Παντως νομίζω οτι υπάρχουν ανθρωποι που είναι χαρουμενοι , αυθορμητοι οσα χρόνια και αν περάσουν και ετσι παντα μένουν νεοι και ομορφοι στην ψυχη.
Amfoterodexios St.
06/16/2016 at 9:16 pm"Εσείς έχετε καθιερώσει τις εκπλήξεις στα πιτσιρίκια σας;" –
(Από την εξαιρετική Μαριάννα του "Days of bliss"…Δε θα σας πω με ποιον τρόπο την γνωρίσαμε…Περασμένα…)
http://amfoterodexios.blogspot.gr/2016/06/the-element-of-surprise-days-of-bliss.html
Άντε,Μαριάννα,να δούμε πότε θα ειδωθούμε…
Marian DV
06/18/2016 at 9:46 am<3
Marian DV
06/18/2016 at 9:53 amΘα συμφωνήσω με τις κοπέλες που απάντησαν ήδη.
Η ζωή από μόνη της ειναι γεμάτη εκπλήξεις, πόσο μάλλον αν έχεις ανθρώπους αγαπημένους κοντά σου όπως είπε η Ασπασία. Οι εκπλήξεις και τα θαύματα όμως θέλουν πίστη… Δεν λέω ότι δεν υπάρχει η βαρεμάρα ή οι άσχημες στιγμές, ή ακόμη και οι δραματικές, όλοι παίρνουμε τη γενναία δόση μας και σε αυτά, ανεξαιρέτως. Αλλά αν κρατάμε τη ματιά μας μόνο σε αυτά, υποβιβάζουμε πολύ τη ζωή μας και δεν επιτρέπουμε και στον Θεό (βάλε εσύ Βούδα, νεράιδες, ξωτικά, το υπερβατικό τέλοσπάντως) να μπει στη ζωή μας και να την μεταμορφώσει. Εύχομαι πραγματικά να βρούμε όλοι αυτή την πίστη που σε άλλους λείπει πολύ και σε άλλους λίγο. Όσο λείπει πάντως σίγουρα όλοι χάνουμε.
Marian DV
06/18/2016 at 9:58 am"Όσο πιο πολλά μαθαίνουμε τόσο λιγότερο ξαφνιαζόμαστε" Δυστυχώς θα συμφωνήσω. Θα συμφωνήσω νευριασμένη όμως που είναι αυτή η εμπειρία μου. Έχω διαβάσει τόσους πολλούς και ετερόκλητους ανθρώπους να λένε ότι όσο πιο πολλά μαθαίνουν τόσο πιο πολύ θαυμάζουν και αποκτούν ακόμη περισσότερες ακόμη απορίες που με κάνει να απορώ ως προς τη "γνώση" που αποκτώ. Μάλλον πρόκειται για γνώση μιας πραγματικότητας που είναι σαθρή και πρέπει αλλού να στρέψω το βλέμμα…
Marian DV
06/18/2016 at 9:58 am<3 φιλιά αγαπημένη μου Ασπασία!
Marian DV
06/18/2016 at 10:00 am…καλοκαίρι έφτασε αμφιτεροδέξιε… μάλλον πρέπει να σε παρασύρουμε να έρθεις προς τις παραλίες του Μαραθώνα μια εκ των ημερών 🙂
Marian DV
06/18/2016 at 10:01 amΝαι έχω συναντήσει τέτοιους ανθρώπους. Μακάρι να τους μοιάσουμε. Αρνούμαι πάντως να πιστέψω ότι είναι γονιδιακό. Κάτι κάνουν 🙂
Marian DV
06/18/2016 at 10:03 amΧαίρομαι πολύ που βιώνεις ακόμη αυτή τη χαρά. Μήπως είναι ο λόγος που όλοι σου έχουμε ξεχωριστή αδυναμία; Αθωότητα, δίψα για μάθηση, χαρά …όλα αρετές που θέλουν καλλιέργεια…
Έχουμε δουλειά πολλή για να κρατήσουμε τη φλογίτσα αναμένη 🙂
Σε φιλώ Ελένη μου!
Marian DV
06/18/2016 at 10:04 amΦιλιά πολλά Εβονίτα μου!!!