Κάθε φορά που θα πάμε στην παραλία ακούω την εξής φράση:

“Μαμά κοίτα! Βρήκα την αγαπημένη μου πετρούλα”

Χωρίς υπερβολή, μια αγαπημένη πετρούλα θα είναι πάντα εκεί στην παραλία

και θα μας περιμένει.

Την κοιτάμε με ενθουσιασμό, την αποθηκεύουμε με ευλάβεια και την μεταφέρουμε σπίτι

όπου ξεχνιέται μέχρι την ανακάλυψη της επόμενης αγαπημένης πετρούλας.

Πόσες αγαπημένες πετρούλες/κουκλίτσες/κορδελίτσες/χαντρούλες μπορούν να έχουν επιτέλους τα παιδιά; Πώς αντέχουν να ζούν με τόση ένταση;

Every time we go to the beach i witness the following:

“Mommy look! I found my favorite pebble!”

We then admire the pebble passionately, we save it with the out most care

and carry it back home.

No exaggerations made, there is always a favorite pebble waiting for us down the beach.

Someone just tell me, exactly ho many favorite pebbles/dolls/ribbons/dresses can a child have?

How do they bare living in such passion?