Υπάρχουν όμως και κάποια άλλα κοριτσάκια…
Εκείνα που κοιτούν από μακριά τα κουκλιά-μωρά
και δεν δειχνουν καθόλου ενδιαφέρον να τα πλησιάσουν.
Είναι τα κοριτσάκια που θέλουν να περνούν όλες τις μέρες στις αυλές, στους δρόμους και τις πλατείες.
Να τρέχουν με ταξιδιάρικα ποδηλατάκια, ο άνεμος να τους παίρνει τα μαλλιά,
να “τρώνε” τα γόνατά τους από τις τούμπες γιατί δε θέλουν σε τίποτε να υστερούν από τα αγόρια που κάνουν τα καλύτερα κόλπα με το ποδήλατο,
να γυρνούν με καρούμπαλα από τον ξυλοδαρμό, γιατί κανένας δεν θα τους πάρει το δίκιο τους.

Αν ήσουν ένα τέτοιο κοριτσάκι και τώρα έμαθες ότι θα γίνεις μαμά,
μη φοβηθείς καθόλου και μη νομίσεις λεπτό ότι δεν κάνεις εσύ για “τέτοια”.
Μια μαμά πρέπει να ξέρει από ταξίδια,
γιατί αλλιώς τα παιδιά της θα γίνουν φοβισμένοι και άτολμοι ενήλικες.
Πρέπει να έχει γευτεί το χαοτικόν της απόλυτης ελευθερίας,
διότι αλλιώς θα τρομάξει επικίνδυνα μπροστά στους κραδασμούς της εφηβείας… αλλά και των terrible twos!
Επίσης μια μαμά, πρέπει να μην φοβάται να “φάει τα μούτρα της” διότι είναι κάτι που συμβαίνει κάθε μέρα όταν μπλέκεσαι με πιτσιρικαρία.
Τέλος, μόνο μια μαμά που έχει ζήσει τον ξυλοδαρμό στο πετσί της ξέρει ότι όταν τα παιδιά τσακώνονται, καμία πληγή ή μελανιά δεν πονάει τόσο όσο ένας θιγμένος εγωισμός.

Α! και κάτι ακόμη…
Το ότι οι πρώτες στιγμές που αντικρύζει μια μάνα το μωρό της, πρέπει να μοιάζουν με κεραυνοβόλο έρωτα, με πουλάκια που κελαηδούν και όλα να είναι ροζ γύρω-τριγύρω,
είναι τόσο αλήθεια όσο και οι σκηνές ξύλου του Τσακ Νόρις…

Αφιερωμένο στη φίλη μου την Α.