Ήταν πάνω στην τούρτα των δεύτερων γενεθλίων της -η διακόσμηση.
Φανταστείτε το καινούριο φυσικά, χωρίς τις γραντζουνιές.
Εκείνη τη μέρα απαίτησε να το πλύνουμε καλά για να το παίξει.
Ενάμιση χρόνο μετά, έπειτα από πλήθος νέων και πολύ πιο εντυπωσιακών παιχνιδιών που έχουν παρελάσει από το σπίτι μας, εξακολουθεί να ενθουσιάζεται με αυτό το μεγέθους-μικρού-της-δακτύλου κουκλάκι. Το βρίσκω στις πιο απίθανες γωνιές να κοιμάται και αν καταλάβατε ήδη, σήμερα ήταν πάνω στην καπελιέρα! Όποιος το βρει, πρέπει να το πιάσει προσεκτικά (κοιμάται δε βλέπεις;) και να το τοποθετήσει απαλά στη νέα θέση, διότι αν γίνει αλλιώς, όλοι οι γειτόνοι ακούνε το θρήνο για το καημένο το μωράκι που το πονέσαμε. Υπάρχουν άλλα 2 κουκλάκια στο σπίτι μας που χρήζουν τέτοιας ειδικής μεταχείρισης.
Όταν κάνει κρύο τα ντύνουμε πιο ζεστά να μην παγώσουν. Τα κουβαλάει μέσα στην μπλούζα της σαν σε μάρσιπο. Το ένα μάλιστα κοιμάται μαζί της το βράδυ… πάντα! Αν συνεχίσει έτσι, φοβάμαι ότι όντως το μωράκι θα καταφέρει να μιλήσει…
αλλά θα είναι μόνο για να φωνάξει “Βοήθεια!”