Περνάω πολλές στιγμές αφουγκραζόμενη τον τόπο αυτό.
Έχει μια ιερότητα που δεν την νιώθεις από την πρώτη στιγμή.
Είναι όμως εκεί ποτισμένη στις πέτρες… σε τρομακτική αντίθεση με τη χυδαιότητα που βιώνει σήμερα ο τόπος μας.

Όταν τελείωσα την  επεξεργασία της φωτό αυτής και την είδα από απόσταση,
μου ήρθαν στο νου αυτοί οι στίχοι του Βρεττάκου, κλεμμένοι από το ιστολόγιο της αγαπημένης Σαλογραίας:

“Αντιστέκομαι όπως οι ελιές της πατρίδας μου, οι σκληρές σαν τα κόκκαλα τ’ αντρειωμένου, που τους λείπουν οι μαύρες μαντήλες μονάχα για να μοιάζουν με τις μανάδες μας, που σφηνωμένες γερά στην απόλυτη πέτρα, αδιαφορούν για τις θύελλες, αναπνέουν τις αστραπές και τις κάνουνε μες στους πικρούς τους χυμούς, ειρήνη και φως.. ” (Νικ.Βρεττάκος)

Το ποστ αυτό είναι μέρος μια φωτογραφικής “πρόκλησης”
για την οποία μπορείτε να διαβάσετε περισσότερα εδώ.
Ελληνικά ιστολόγια που συμμετέχουν μέχρι στιγμής, είναι:
Smile Please Photography
Myrto’s Days
Ο μήνας αυτός είναι στο τέλος του, αλλά αν σας ενδιαφέρει να συμμετέχετε,