Ημερολόγιο καταστρώματος.

Πρώτη εβδομάδα σχολικών διακοπών και αρμενίζουμε σε μια τρικυμιώδη θάλασσα χαοτικού προγράμματος, καλοκαιρινών ιώσεων και αδυσώπητης γκρίνιας.

Αν η τρικυμία συνεχίσει, είναι αμφίβολο ότι θα τα καταφέρουμε ως το Σπτέμβρη.

Μόνη παρηγοριά οι αναμνήσεις χαμένων παραδείσων που αφήσαμε κάποτε πίσω.

Οι πάλαι ποτέ ξάστεροι ουρανοί σε ανέμελα, γαλήνια λιμανάκια.

Οι φιλόξενες παραλίες, σαν άδειο σκηνικό ταινίας που μπορείς μόνος σου, άπληστα να απολαύσεις

…αναπαυόμενος φιλοσοφώντας παρέα με ανθρώπους λατρεμένους…

…το γαλάζιο που ψυχές γαληνεύει…

….το γλυκό φως που ακόμη και τη σκουριά ομορφαίνει…

Το παραπάνω κείμενο, μπορεί να είναι, αλλά μπορεί και να μην είναι συμβολικό.
Οι φωτογραφίες πάντως είναι όλες από τη Θάσο, όπου μπορεί να βρέθηκα στην πραγματικότητα πριν λίγο καιρό, καθ’οδόν για μια φωτογράφιση στις Σέρρες… ή μπορεί και να μην είναι, αλλά να έγιναν όλα στην φαντασία μου. Είναι δύσκολο πια να πω.

Οι εικόνες αυτές πάντως είναι το νοερό μου καταφύγιο αυτές τις μέρες, μαζί με τα λόγια του γέροντα Σωφρονίου:

“Ο Θεός εγκαταλείπει τον άνθρωπο;… Είναι δυνατό αυτό;… 

         Κι εν τούτοις στη θέση του βιώματος της εγγύτητας του Θεού έρχεται στην ψυχή το αίσθημα πώς Εκείνος είναι απείρως, απροσίτως μακριά, πέρα από τους αστρικούς κόσμους κι όλες οι επικλήσεις προς Αυτόν χάνονται αβοήθητες στο αχανές του κοσμικού διαστήματος. H ψυχή εντείνει εσωτερικά την κραυγή της προς Αυτόν, αλλά δεν βλέπει ακόμα ούτε βοήθεια ΟΥΤΕ προσοχή. Όλα τότε γίνονται φορτικά. 

Όλα κατορθώνονται με δυσανάλογα μεγάλο κόπο. H ζωή γεμίζει από μόχθους κι αναδεύει μέσα στον άνθρωπο το αίσθημα πώς βαραίνει πάνω του η κατάρα και η οργή του Θεού. 

Όταν όμως περάσουν αυτές οι δοκιμασίες, τότε θα δει πώς η θαυμαστή πρόνοια του Θεού τον φύλαγε προσεκτικά σ’ όλες τις πτυχές της ζωής του.

Χιλιόχρονη πείρα, πού παραδίνεται από γενιά σε γενιά, λέει πώς, όταν ο Θεός δει την πίστη της ψυχής του αγωνιστή γι’ Αυτόν, όπως είδε την πίστη του Ιώβ, τότε τον οδηγεί σε αβύσσους και ύψη πού είναι απρόσιτα σ’ άλλους. 

Όσο πληρέστερη και ισχυρότερη είναι η πίστη και η εμπιστοσύνη του ανθρώπου στο Θεό, τόσο μεγαλύτερο θα είναι και το μέτρο της δοκιμασίας και η πληρότητα της πείρας, πού μπορεί να φτάσει σε μεγάλο βαθμό.

Τότε γίνεται ολοφάνερο πώς έφτασε στα όρια, πού δεν μπορεί να ξεπεράσει ο άνθρωπος”

Μέχρι τότε, κολλημένοι κάπου μεταξύ Αναλήψεως και Πεντηκοστής μένουμε να παίζουμε με τις σκιές.