Φτάσαμε στο θέατρο μισή ωρίτσα νωρίτερα με την προοπτική να μιλήσουμε λίγο με τον σκηνοθέτη και να ζεσταθούμε στο φουαγιέ.
Τουλάχιστον κάμποσα χρόνια πριν όταν ξαναήρθαμε στο συγκεκριμένο θέατρο με τα 3 από τα 4 παιδιά, έτσι είχαμε κάνει.
Δυστυχώς η δεύτερη ατυχία μας ήταν ότι η πολιτική του θεάτρου έχει αλλάξει και το φουαγιέ παραμένει κλειστό για όλους, ακόμη και την ώρα της παράστασης.
Αυτό σήμαινε ότι ο Τάσος με την 3χρονη μικρούλα μας, δεν θα μπορούσαν να μας περιμένουν απ’έξω, ούτε και να τους πούμε τις εντυπώσεις μας στο διάλειμμα. Αντιθέτως, έπρεπε να μεταφέρουν το ραντεβουδάκι τους σε κάποια καφετέρια πιο μακριά.

Μπήκαμε με τα 3 μεγαλύτερα παιδιά στο θέατρο και η πρώτη ευχάριστη έκπληξη της ημέρας ήταν οι τεράστιες μαξιλάρες για να ψηλώσουν τα καθίσματα των πιο μικρούληδων και κοντούληδων θεατών. Ήταν η πρώτη φορά που συναντούσαμε κάτι τέτοιο σε παιδικό θέατρο και εκτιμήθηκε απίστευτα, καθώς είχαμε οι ίδιοι έναν κουντούλη στην παρέα.

Η παράσταση άρχισε, τελείωσε και μας άρεσε πολύ. Σε όλους.
Είχα μπει να την παρακολουθήσω χωρίς να διαβάσω από πριν κριτικές σκόπιμα για να τη χαρώ χωρίς δεύτερες σκέψεις στο κεφάλι και μάλλον έκανα καλά καθώς έχει δεχτεί αντικρουόμενες κριτικές, μάλλον ανοήτως κατά τη γνώμη μου.
Για εμένα, είχε όσα θα ήθελα ως γονιός από μια παράσταση για τα παιδιά μου:
Απλή, λιτή, παιδική χωρίς τάσεις να “μεγαλίζει” στο ύφος ή στα νοήματα, ηθικοπλαστική και με ένα ρομαντικό άρωμα ελληνικότητας που μας ταίριαξε γάντι καθώς συνδυάστηκε για εμάς τυχαία με την ευκαιρία της επετείου της 25ης Μαρτίου.
Αγαπημένη στιγμή για εμένα η προσθήκη live παραδοσιακού τραγουδιού με εξαιρετικά επιτυχημένη μάλιστα ερμηνεία. Αγαπημένη στιγμή των παιδιών, οι γκάφες των μικρών αγοριών. Τους άρεσε πολύ που η ιστορία ήταν πιο αστεία από ότι στο βιβλίο.

Βγαίνοντας από το θέατρο βρήκα τον Τάσο με την μικρούλα μου ξυλιασμένους από το κρύο, καθώς ο ήλιος είχε πια πέσει και η υγρασία ήταν πολύ έντονη.
Στην επιστροφή, μέσα στο μετρό, την πήρα αγκαλιά και άρχισαν να με τρώνε οι γνωστές τύψεις για τη λάθος απόφαση να την αποκλείσουμε από την παράσταση. Άλλωστε ήταν αρκετά βατή και για εκείνη, θα μπορύσαμε να τη βάλουμε μέσα και ας έβλεπε το μισό μόνο έργο αν άρχιζε τις γκρίνιες. Κι αν αρρωστήσει τώρα; Κι αν νιώσει αδικημένη; Κι αν;
Πάνω στα “κι αν” σκάει στο κεφάλι μου ένα μικρό κόκκινο μπαλονάκι.
Ένας άγνωστος μπαμπάς λίγα μέτρα πιο πέρα στο βαγόνι, είχε λύσει από το καρότσι του κοιμισμένου μωρού του το μπαλονάκι και προσπαθούσε να το ρίξει παιχνιδιάρικα στη Μαρίνα. Η Μαρίνα τελικά το έπιασε και πήρε το ύφος της βασίλισσας του τραίνου καθώς τα αδέρφια της την κοίταζαν άναυδα.
 Πώς το σκέφτηκε ο μπαμπάς αυτός και τί έμπενυση είχε εκείνη την ώρα δεν θα μάθω ποτέ.
Όμως ήταν ό,τι χρειαζόμουν για να βγω από τις μαύρες σκέψεις και να θυμηθώ ότι δεν υπάρχουν αδικημένοι. Ακόμη και σκόπιμα κάποιος αδικηθεί, η ζωή θα βρει τρόπους να του χαριστεί αλλιώς.
Άγνωστε μπαμπά, αν ποτέ διαβάσεις αυτό το κείμενο σε ευχαριστώ! Πολύ!

Το θέατρο Ακροπόλ είχε την ευγένεια να μας χαρίσει μια διπλή πρόσκληση για την Κυριακή 10 Απριλίου στις 15.00 η ώρα, για έναν τυχερό αναγνώστη του Days of Bliss και το ευχαριστούμε πολύ.

Αν λοιπόν εσείς και τα παιδιά σας:
1. Θέλετε να πάρετε μια γεύση από ελληνικό χωριό.
2. Θέλετε να μπείτε για λίγο σε μια ζωηρή παρέα παιδιών και να ζήσετε από κοντά τις ανέμελες έγνοιες τους.
3. Θέλετε να θυμηθείτε πώς είναι μια ιστορία σαν εκείνες του παλιού καιρού, όπου οι ήρωες είχαν να αντιμετωπίσουν αληθινά προβλήματα επιβίωσης και ουχί φαντασιακά άλυτα ψυχολογικά προβλήματα.
3. Θέλετε να ζήσετε τη χαρά των μικρών παιδιών που προσπαθούν κάτι πολύ και τελικά το καταφέρνουν πλησιάζοντας θριαμβευτικά μερικά βήματα ακόμη προς την ενηλικίωση.

Τότε ελάτε να πάρετε μέρος στο διαγωνισμό:

1. Like στη σελίδα Days of Bliss
2. Κοινοποίηση τη φωτογραφία του διαγωνισμού που θα βρείτε εδώ.
3.  Συμπλήρωση της παρακάτω φόρμας: