Soft as Cotton
Στην τελευταία μας εξόρμηση περάσαμε έξω από μια αγροτική περιοχή, λίγο μετά τη Θήβα και τα χωράφια ήταν γεμάτα βαμβάκι.
Το θέαμα ήταν τόσο όμορφο. Σας έτυχε να το δείτε ποτέ;
Σταματήσαμε φυσικά. Να το πιάσουμε στα χέρια μας, να το νιώσουμε και σας προτείνω να το κάνετε οπωσδήποτε αν βρείτε την ευκαιρία.
Μέσα στο τραχύ σκούρο χώμα φυτρώνει κάτι τόσο απαλό και κατάλευκο όπως το βαμβάκι.
Ένα ακόμη θαύμα.
Συνειρμικά το παρομοίασα μέσα μου με τη γέννηση ενός μωρού, μιας και η σκέψη του είναι πολύ έντονη μέσα μου τελευταία.
Η μικρή μας έγινε κιόλας 4.
Είμαι μεν χαρούμενη που κανείς πλεον δεν “κρέμεται” από πάνω μου, αλλά είμαι ταυτόχρονα τόσο μελαγχολική. Την κοιτάζω και σκέφτομαι ότι μπορεί να μην ξανακρατήσω μωρό. Ότι ήταν το τελευταίο μας. Ότι ίσως είναι η τελευταία φορά που κάποιος:
– πηγαινοέρχεται χορεύοντας μέσα στο σπίτι
– κάνει απίθανες ερωτήσεις για να καταλάβει πώς δουλεύει ο κόσμος
– σιγομουρμουρίζει σκοπούς ενώ παίζει
– δίνει απίστευτα λεπτές φωνούλες στα κουκλάκια της ενώ παίζει
– αντικαθιστά το λ με το ρ σε κάθε λέξη και κάνει τις προτάσεις τόσο χαριτωμένες
– χρειάζεται αγκαλιές όταν έξω αστράφτει, και πριν κοιμηθεί, και όταν κουράζεται, και όταν η μέρα απλώς της πέσει βαριά
– αγαπάει παράφορα ένα τοσοδούλι κουκλάκι και θυμάται ακριβώς που το είχε βάλει όσες μέρες κι αν περάσουν
– τρώει τόσο μικρούλικες ποσότητες φαγητού
– έχει τόσο μικροσκοπικά και απολύτως φαγώσιμα χεράκια και πατουσάκια
– μας αγαπάει τρελά και συγχωράει κάθε λάθος που κάνουμε στην ανατροφή της
Πώς ξεπερνά κανείς μια σχέση τόσο τρυφερή, αγνή και καθαρή όσο το βαμβάκι;ΥΓ. Σε περίπτωση που θέλετε και εσείς να μαδήσετε ένα χωραφάκι βαμβακιού (με την δέουσα προσοχή φυσικά ώστε να μην συγχίσετε τον κύριο αγροτούλη), τότε μπορείτε να βρείτε πάρα πολλά φεύγοντας από την Θήβα, στο δρόμο προς τον Αλίαρτο. Αλλά δεν σας το είπα εγώ.
Το θέαμα ήταν τόσο όμορφο. Σας έτυχε να το δείτε ποτέ;
Σταματήσαμε φυσικά. Να το πιάσουμε στα χέρια μας, να το νιώσουμε και σας προτείνω να το κάνετε οπωσδήποτε αν βρείτε την ευκαιρία.
Μέσα στο τραχύ σκούρο χώμα φυτρώνει κάτι τόσο απαλό και κατάλευκο όπως το βαμβάκι.
Ένα ακόμη θαύμα.
Συνειρμικά το παρομοίασα μέσα μου με τη γέννηση ενός μωρού, μιας και η σκέψη του είναι πολύ έντονη μέσα μου τελευταία.
Η μικρή μας έγινε κιόλας 4.
Είμαι μεν χαρούμενη που κανείς πλεον δεν “κρέμεται” από πάνω μου, αλλά είμαι ταυτόχρονα τόσο μελαγχολική. Την κοιτάζω και σκέφτομαι ότι μπορεί να μην ξανακρατήσω μωρό. Ότι ήταν το τελευταίο μας. Ότι ίσως είναι η τελευταία φορά που κάποιος:
– πηγαινοέρχεται χορεύοντας μέσα στο σπίτι
– κάνει απίθανες ερωτήσεις για να καταλάβει πώς δουλεύει ο κόσμος
– σιγομουρμουρίζει σκοπούς ενώ παίζει
– δίνει απίστευτα λεπτές φωνούλες στα κουκλάκια της ενώ παίζει
– αντικαθιστά το λ με το ρ σε κάθε λέξη και κάνει τις προτάσεις τόσο χαριτωμένες
– χρειάζεται αγκαλιές όταν έξω αστράφτει, και πριν κοιμηθεί, και όταν κουράζεται, και όταν η μέρα απλώς της πέσει βαριά
– αγαπάει παράφορα ένα τοσοδούλι κουκλάκι και θυμάται ακριβώς που το είχε βάλει όσες μέρες κι αν περάσουν
– τρώει τόσο μικρούλικες ποσότητες φαγητού
– έχει τόσο μικροσκοπικά και απολύτως φαγώσιμα χεράκια και πατουσάκια
– μας αγαπάει τρελά και συγχωράει κάθε λάθος που κάνουμε στην ανατροφή της
Πώς ξεπερνά κανείς μια σχέση τόσο τρυφερή, αγνή και καθαρή όσο το βαμβάκι;ΥΓ. Σε περίπτωση που θέλετε και εσείς να μαδήσετε ένα χωραφάκι βαμβακιού (με την δέουσα προσοχή φυσικά ώστε να μην συγχίσετε τον κύριο αγροτούλη), τότε μπορείτε να βρείτε πάρα πολλά φεύγοντας από την Θήβα, στο δρόμο προς τον Αλίαρτο. Αλλά δεν σας το είπα εγώ.
Tzina Varotsi
10/04/2016 at 4:20 pmΠόσο τρυφερή ανάρτηση!
Christina Makri
10/04/2016 at 7:18 pmΘα συμφωνήσω με την Τζίνα… τρυφερή σαν το βαμβάκι! Είμαι εξοικειωμένη αρκετά με το βαμβάκι. Η μητέρα μου είναι από την Λιβαδειά και είχαν χωράφια με βαμβάκια. Έπαιζα ανάμεσα τους μικρή και έχω υπέροχες αναμνήσεις!!! Πολλά φιλιά …
Magda Zindrou
10/05/2016 at 7:56 amΤα ίδια σκέφτομαι κι εγώ για τον μικρό μου! Και τον αγκαλιάζω και τον φιλάω και προσπαθώ να συγκρατήσω αυτή την αίσθηση του μωρού που χάνεται καθώς έχει ανοίξει τα φτερά του για το επόμενο κεφάλαιο της μικρής της ζωής του!
Ερμιόνη
10/05/2016 at 7:59 pmΜε συγκίνησες βρε Μαριάννα μου… το Δεκέμβρη γίνεται 4 και η Ισμηνούλα μας και είμαι πλημμυρισμένη από σκέψεις και συναισθήματα ακριβώς σαν αυτά που περιέγραψες. Το να βλέπουμε τα παιδάκια μας να μεγαλώνουν είναι εξίσου υπέροχο όσο και μελαγχολικό. Ευτυχώς κάθε ηλικία έχει τη δική της ξεχωριστή χάρη 🙂
Η εμπειρία σας με το βαμβάκι μοναδική. Θα ήθελα να βιώσω κάτι αντίστοιχο. Σε φιλώ!
Katerina D.
10/06/2016 at 5:40 amΑχ βρε Μαριάννα… Πρωί πρωί συγκινήθηκα… Ναι είναι υπέροχο και μελαγχολικό που μεγαλώνουν τόσο γρήγορα. Διάβαζα τις σκέψεις μου στην ανάρτησή σου. Για τις φωτογραφίες, στα έχω ξαναπεί! Υπέροχα όλα! Σε φιλώ γλυκά!
Hope Hopkins
10/06/2016 at 8:38 amΣτον θεσσαλικό κάμπο βλέπουμε, αν και προσωπικά δεν έχω μπει ποτέ σε χωράφι να ακουμπήσω τα φυτά, ένεκα αλλεργιών! Πραγματικό θαύμα της φύσης! Οι φωτογραφίες ονειρικές και ανέδειξαν τέλεια την ομορφιά του τόπου! Να χαίρεστε το μικρούλι σας και μη θλίβεσαι, θα κρατήσεις τα εγγόνια σου, όταν με το καλό έρθουν!
My Little World
10/06/2016 at 8:44 amΑχαχαχ Μαριαννα μου, έτσι νιώθω κι εγώ και για τη μεγάλη κόρη μου κι ακόμα περισσότερο για τη μικρή μου που είναι 3,5 ετών! Πολυ όμορφες φωτογραφίες! Πρόσφατα κάναμε κι εμείς αυτήν την εκδρομουλα αλλα πήγαμε στις Ερυθρες (χωριο στο υπόλοιπο της Αττικής) όπου έχει ατελειωτα χωράφια με βαμβακοκαλλιέργειες! Αν βρειτε χρόνο επισκεφτείτε το έχει όμορφα χωριουδάκια και ωραία φυση! Φιλιααα
mama-Irini
10/06/2016 at 9:13 amΤι όμορφη ανάρτηση, τι γλυκά λόγια! Μωρέ όπως σε διαβάζω μου φαίνεται θα πας για το επόμενο εσύ…! Τη διαδρομή που λες θα την κάνουμε την Κυριακη, λες να κάνω και μία στάση; Ωραία ιδέα!
Kiki Aposeki
10/09/2016 at 12:13 pmΠόσο σε νιώθω! Πόσο όμορφα συνέδεσες το αφράτο κάτασπρο βαμβάκι με την παιδικότητα, την απλότητα και την αθωότητα που απολαμβάνεις μέσα από το μεγάλωμα της μικρής σου!!! Πολύ ιδιαίτερη η ευκαιρια της εμπειρία που χαρήσατε στην οικογένεια, εύχομαι και σε άλλες τέτοιες όμορφες επαφές!!!
My Lovable Baby (by Daeira mommy)
10/12/2016 at 9:42 amΚαι εμένα με συγκίνησες. Αισθάνομαι ακριβώς τα ίδια βλέποντας τις μικρές μου να μεγαλώνουν. Πολύ θα ήθελα να πατούσα ένα κουμπάκι και να κινούνταν ο κόσμος σε slow motion, αλλά δε γίνεται. Ο χρόνος τρέχει, τα παιδιά μεγαλώνουν, εμείς μεγαλώνουμε. "Τα πάντα ρει, μηδέποτε κατά τ' αυτό μένειν" που έλεγε και ο Ηράκλειτος.
Φοβερές οι φωτογραφίες σου. Όπως πάντα.
Φιλί