Είδαμε την “Πριγκίπισσα και το μπιζέλι” από το Θέατρο Ρετρό στην ξεχωριστή οικία Κατακουζηνού.

Μια πολύ ξεχωριστή θεατρική ομάδα που γνωρίσαμε, αγαπήσαμε και ακολουθούμε σταθερά κάθε χρόνο. Οι παραστάσεις τους ξεκινούν με αφορμή τα γνωστά μας παιδικά παραμύθια, αλλά είναι διασκευασμένα έτσι που να μοιάζουν με παιχνίδι που εκτυλίσσεται από πιτσιρίκια στο παιδικό τους δωμάτιο. Δεν είναι τυχαίο που μετά από κάθε παράσταση τα παιδιά μου εμπνέονται να στήσουν τα δικά τους θεατρικά εδώ στο σπίτι. Ανοίγει ο σάκος με τις αποκριάτικες στολές [που παραμένουν στο παιδικό δωμάτιο όλο το χρόνο] και με τα απλούστερα υλικά -όπως ακριβώς γίνεται και στις παραστάσεις του θεάτρου Ρετρό– στήνεται ολόκληρο έργο. Για αυτό και μόνο την ευγνωμονώ αυτή την ομάδα, γιατί εμπνέουν στα παιδιά την δημιουργικότητα. Αλλά έχω κι άλλους λόγους που τη θαυμάζω. Όπως η τρυφερότητα με την οποία προσεγγίζουν τα έργα τους. Ρομάτζα, τσακωμοί, διαφωνίες των θεατρικών ηρώων αναπαριστούνται με τρόπο τόσο απαλό για την παιδική ψυχή χωρίς και τα ίδια να το καταλάβουν διδάσκονται την ηρεμία. Μαθαίνω κι εγώ όμως… Μαθαίνω από μια παρέα ηθοποιών που αποφάσισαν σε πείσμα των καιρών να δουλέψουν πάνω το μεράκι τους και απογείωσαν δυο παραστάσεις με απόλυτη επιτυχία. Μαθαίνω από την ψυχή τους και την αγάπη τους στο παιδί. Μαθαίνω από την φροντίδα με την οποία μαζεύουν παιδικές ζωγραφιές μετά το πέρας των παραστάσεων για να τις αναρτήσουν σε πτέρυγες ογκολογικών κλινικών και να φέρουν χαμόγελα στα παιδιά μου μένουν εκεί. Θα μπορούσα να γράψω πολλά ακόμη, αλλά αφήνω τις εικόνες της φωτογραφικής μου να μιλήσουν.

Φέτος η παράσταση παρουσιάζεται στην οικία-μουσείο Κατακουζηνού, εικόνες από την οποία θα βρείτε εν αφθονία παρακάτω. Έναν χώρο εξίσου μοναδικό και ζεστό από τον οποίο πέρασαν κάποιες από τις μεγαλύτερες προσωπικές της εποχής μας. Διαβάζοντας τις επεξηγηματικές πινακίδες μέσα στο χώρο του σπιτιού, κράτησα δυο στοιχεία. Πρώτο και πιο βασικό ότι οι ιδιοκτήτες, Άγγελος και Λητώ Κατακουζηνού, σχεδίασαν εξ’αρχής έτσι το σπίτι τους με την προοπτική να φιλοξενήσει τις τέχνες και τα γράμματα -όπως κι έγινε αφού προσωπικότητες όπως ο Ελύτης, ο Σεφέρης, ο Εμπειρίκος και ο Χατζηδάκης ήταν συχνοί θαμώνες της οικίας.  Με έβαλε σε πολλή περίσκεψη αυτή η προοπτική και έκανα τις σχετικές συγκρίσεις (όπως αναμενόταν) με τον τρόπο που σχεδιάζουμε σήμερα τα σπίτια μας. Και δεύτερο, που με ακουμπά πολύ προσωπικά, είναι ότι το σπίτι του εξαιρετικά αγαπημένου αυτού ζευγαριού, φιλοξενούσε ταυτόχρονα και τον χώρο εργασίας του ψυχιάτρου Άγγελου Κατακουζηνού. Ένα ακόμη παράδειγμα προς ενίσχυση την πεποίθεσής μου ότι η υγιής οικογενειακή ζωή και η εργασία από το σπίτι πολλές φορές πάνε χέρι χέρι. Είναι τεράστια αυτή η συζήτηση, και πολύ ευαίσθητη, έχω απόλυτη επίγνωση, μα απλά ανοίγω θέματα προς ψηλάφηση … σε άλλο ίσως άρθρο αν υπάρχει ενδιαφέρον.